KWIECIEŃ 2014

 

SSAK ŻYJĄCY NAJDŁUŻEJ PO CZŁOWIEKU

Występuje w Indiach, na wschód od Indochin i na południe od Sumatry. W porównaniu z afrykańskim jest o wiele mniejszy i ma również mniejsze uszy. Samce nie przekraczają wysokości 3 m, a ważą około 3500 kg. Słonie chodzą na czubkach palców zakończonych paznokciami. Te zamieszkujące Cejlon często pozbawione są kłów, natomiast słonie z Sumatry, choć mniejsze wyposażone są w długie kły. Słoń indyjski ma stosunkowo mały mózg, lecz na tyle precyzyjny, by odzwierciedlało się to w posiadanej przez zwierzę inteligencji i pamięci.

Pożywienie słoni indyjskich stanowią trawy, liście, kora drzew, miękkie drewno, pędy bambusów i owoce, szczególnie dzikie figi. Mimo ogromnej masy ciała słoń doskonale pływa i sprawnie porusza się w terenie górzystym.

Nie można go nie zauważyć. Słoń indyjski, podobnie jak jego kuzyn, jest bardzo hałaśliwy. Idąc lasem, łamie krzaki i gałęzie. Do tych trzasków dochodzą odgłosy wydawane w czasie jedzenia. Poza tym zwierzę często uderza uszami o barki, no i oczywiście trąbi. Nawet jeśli stoi nieruchomo, jego obecność zdradza głośne burczenie w brzuchu. Wszystkie te dźwięki pozwalają rozproszonym nieraz słoniom utrzymać kontakt ze stadem.

Człowiek, gdy pierwszy raz zobaczy żywego słonia, ma wrażenie, jakby to zwierzę nie pasowało do naszych czasów. To odczucie jest bardzo uzasadnione. Słonie licznie występowały w trzeciorzędzie i na początku czwartorzędu, ale ich czas z pewnością przeminął jakieś 50 mln lat temu.