TENIS Początki tenisa sięgają czasów antycznych. Ilustracje przedstawiające mężczyzn odbijających piłkę ręką można znaleźć na murach egipskich świątyń pochodzących z około 1500 r. p.n.e. Prawdopodobnie miały one związek z jakimś rytuałem religijnym. Niektórzy historycy sądzą nawet, że nazwa sportu pochodzi od położonej nad Nilem miejscowości Tenis, a słowo rakieta od arabskiego “rahat” oznaczającego dłoń.
|

| Na nasz kontynent gra dotarła w VIII wieku za sprawą najazdów Saracenów (Arabów). Zainteresowali się nią francuscy mnisi. Z klasztorów trafiła na książęce i królewskie dwory całej zachodniej Europy. Stała się tak popularna, że zaniepokojony papież próbował jej zakazać. Wraz ze wzrostem zainteresowania zmieniały się też zasady i dopiero wprowadzone na przełomie XI i XII w. były nieco zbliżone do dzisiejszego tenisa ziemnego.
|
Drewnianą piłkę ze względu na bolesne kontuzje zaczęto podrywać skórą bądź płótnem, wypełniając środek piórami, sierścią, piaskiem, wapnem, kawałkami ubrań lub wełną. Do odbijania służyła drwniana packa. Rakieta z ramą z naciągniętymi strunami z baranich jelit to wynalazek XVI- wieczny, a jej metalowa wersja powstała dopiero w 1967 r., dzięki znanemu francuskiemu zawodnikowi Rene Lacoste i firmie Wilson.
| 
|

|
Do rozwoju dyscypliny przyczynił się Charles Goodyear, a dokładniej opracowany przez niego w 1839 r. proces wulkanizacji gumy. W 1847 r. Brytyjczyk John Heathcote zastosował jako pokrycie piłki specjalną włochatą tkaninę. Obie innowacje sprawiły, że grę można było przenieść na trawnik. |
Pierwszy klub tenisowy na świecie otworzyło czterech dżentelmenów w 1874 r. w miejscowości Leamington w centralnej Anglii. W 1869 r. w Wimbledonie, znajdującym się na przedmieściach Londynu powstał The All England Croquet Club, skupiający sympatyków krokieta. Jednak ze wzglęgu na brak zainteresowania widzów w 1875 r. podjęto decyzję o dodaniu “tenisa na trawie” jako dyscypliny pokazowej. Był to strzał w dziesiątkę.
|
|
|