TENIS

Początki tenisa sięgają czasów antycznych. Ilustracje przedstawiające mężczyzn odbijających piłkę ręką można znaleźć na murach egipskich świątyń pochodzących z około 1500 r. p.n.e. Prawdopodobnie miały one związek z jakimś rytuałem religijnym. Niektórzy historycy sądzą nawet, że nazwa sportu pochodzi od położonej nad Nilem miejscowości Tenis, a słowo rakieta od arabskiego “rahat” oznaczającego dłoń.

Na nasz kontynent gra dotarła w VIII wieku za sprawą najazdów Saracenów (Arabów). Zainteresowali się nią francuscy mnisi.

Z klasztorów trafiła na książęce i królewskie dwory całej zachodniej Europy. Stała się tak popularna, że zaniepokojony papież próbował jej zakazać. Wraz ze wzrostem zainteresowania zmieniały się też zasady i dopiero wprowadzone na przełomie XI i XII w. były nieco zbliżone do dzisiejszego tenisa ziemnego.

Drewnianą piłkę ze względu na bolesne kontuzje zaczęto podrywać skórą bądź płótnem, wypełniając środek piórami, sierścią, piaskiem, wapnem, kawałkami ubrań lub wełną.

Do odbijania służyła drwniana packa. Rakieta z ramą

z naciągniętymi strunami z baranich jelit to wynalazek

XVI- wieczny, a jej metalowa wersja powstała dopiero w 1967 r., dzięki znanemu francuskiemu zawodnikowi Rene Lacoste i firmie Wilson.

Do rozwoju dyscypliny przyczynił się Charles Goodyear, a dokładniej opracowany przez niego w 1839 r. proces wulkanizacji gumy.

W 1847 r. Brytyjczyk John Heathcote zastosował jako pokrycie piłki specjalną włochatą tkaninę. Obie innowacje sprawiły, że grę można było przenieść na trawnik.

Pierwszy klub tenisowy na świecie otworzyło czterech dżentelmenów w 1874 r. w miejscowości Leamington w centralnej Anglii. W 1869 r. w Wimbledonie, znajdującym się na przedmieściach Londynu powstał The All England Croquet Club, skupiający sympatyków krokieta. Jednak ze wzglęgu na brak zainteresowania widzów w 1875 r. podjęto decyzję o dodaniu “tenisa na trawie” jako dyscypliny pokazowej. Był to strzał w dziesiątkę.